روانشناسی مُدرن

 پس با این باور، خود دست به كار می‌شوند. عاشق می‌شوند، احساسات و عواطف چشمشان را كور، گوششان را كر و عقل‌شان را زایل می‌كند و انگار نمی‌خواهند بفهمند و بدانند، ازدواجی كه بر مبنای عشق‌های كاذب و معیارهای ناهمگون باشد پوچ و نافرجام است. پس بازهم به این رویه ادامه می‌دهند. خانواده‌ها را تحت فشار قرار می‌دهند. عقاید خود را تحمیل می‌كنند و قسم و آیه می‌آورند كه فرد مورد نظر همای سعادت زندگی‌شان است.

كم‌كم تنفر جایگزین مهر و محبت ‌شده و اختلافات شروع می‌شود. اول در حد چند جمله، مشكل را مطرح می‌كنند. اما كو گوش شنوا! پس ساعت‌ها حرف می‌زنند و یكدیگر را متقاعد می‌كنند. اما فردا كه می‌آید، روز از نو روزی از نو. دامنه اختلافات بالا گرفته و به خانواده‌ها کشيده مي شود. اما آن پدر و مادر معصومی‌كه بارها پسر یا دختر خود را از این ازدواج نهی كرده بودند چه می‌توانند بگویند؟ موضوع به مشاور و روان‌شناس و بزرگان فامیل می‌كشد. بازهم دردی دوا نمی‌شود. پس به دادگاه خانواده می‌روند، ماه‌ها و حتی سال‌ها می‌دوند تا مشكلشان را ثابت کنند طلاق می‌گیرند و دوباره به خانه اول باز می‌گردند.

براستی عجیب است! در زمانه‌ای كه انواع اطلاعات و آگاهی‌ها از طریق كتب مختلف، سایت‌های مجاز اینترنتی و انواع مشاوران و روان‌شناسان در اختیار همگان است، چرا باز هم انتخاب‌ها نامناسب و ناهماهنگ هستند؟ چرا آمار طلاق در كشورمان بالا رفته است؟ چرا داشتن فرزندان هم دیگر نمی‌تواند زن و مرد را متقاعد به ماندن و ادامه زندگی كند؟

اینجاست كه اسلام در ازدواج هم‌كفو بودن را یكی از مهم‌ترین و اساسی‌ترین دلایل فرجام و پایداری خانواده‌ها ذكر می‌كند.

در ازدواج به روش سنتی ابتدا نه عشق آتشینی هست و نه عقاید ناهمگون. خانواده‌ها با هم آشنا می‌شوند و طی جلساتی پی به عقاید، خصوصیات، روحیات و دیگر ویژگی‌های بارز یكدیگر برده و در نهایت نظر پسر و دختر خود را جویا می‌شوند. آنها نیز عاقلانه و تحت نظر خانواده با عقایدی كنترل شده به دور از هرگونه عشق و علاقه كاذبی كه بخواهد عقلشان را زایل كند و احساسات‌شان را تحت شعاع قرار دهد تصمیم گرفته و جواب می‌دهند، اما مهم‌ترین شرایط هم كفو بودن چیست؟

در روایات و احادیث اسلامی ‌بر هم‌كفو بودن دختر و پسر در امر ازدواج بسیار تاكید می‌شود. روان‌شناسان و جامعه‌شناسان هم از بعد علمی‌ و تحقیقی به همین نتیجه رسیده‌اند.

كفو در لغت به معنای شبیه و مانند است. دختر و پسر باید از نظر ظاهر و باطن به یكدیگر شبیه باشند. مهم‌ترین شباهت باید در دینداری زوجین جلوه كند تا بتواند موجب تشكیل نسلی پاك شود. این پاكی شامل: ایمان به خدا، نبوت، قیامت و قرآن است. كسی كه پایبند به دین نباشد تضمینی ندارد كه پایبند رعایت حقوق همسر و ادامه زندگی مشترك باشد. منظور از دینداری پایبندی كامل به اسلام است. نه تدین سطحی، نمادین و بی‌ریشه.

پیامبر(ص) فرموده‌اند: كسی كه با زنی به خاطر ثروتش ازدواج كند خداوند او را به حال خود رها می‌گذارد. اگر به خاطر زیبایی به سمتش رود، اعمال ناخوشایندی از او خواهد دید و اگر به خاطر دین و ایمانش با او ازدواج كند همه امتیازات برایش فراهم خواهد شد.

دینداری زن به عفت، حیا، نجابت، اخلاق خوب، روی خوش، اهل نماز و قرآن و خداترس بودن و... است. البته این را بدانید زیبایی نسبی یك امتیاز تاثیرگذار در زندگی زناشویی است. چراكه اگر فردی از شكل ظاهری یا اندام همسر خود راضی نباشد به طور ناخواسته از مهر و محبت او كاسته خواهد شد. ویژگی مهم دیگر اخلاق خوب زوجین است. اخلاق تنها خنده‌رویی و خوش‌خلقی نیست. منظور از اخلاق خوب، خلق اسلامی‌ است. لجاجت و یكدندگی، تكبر به همسر، بی‌ادبی، بی‌وفایی، كینه‌توزی، سوء‌ظن، سبكی و هرزگی، چشم ناپاك و... از جمله خلقیات بدی محسوب می‌شود كه اسلام سخت با آن مخالف است.

موضوع دیگر آن‌كه نجابت، پاكی و تدین خانواده‌ها را در نظر بگیرید و نگویید من با خود این فرد زندگی می‌كنم و با خانواده او كاری ندارم. خوب است بدانید علاوه بر ویژگی‌های مثبت، خصوصیات منفی هم از طریق ژن وارد نطفه و ناخودآگاه به نسل جدید منتقل خواهد شد.

در نتیجه دختر و پسری كه از نظر اعتقاد، اخلاق، اعمال اسلامی، قیافه، هیكل، ظاهر، تحصیلات، سن، مال، فرهنگ و طرز فكر به هم نزدیك باشند از نظر شرع هم كفو و مناسب ازدواجند. البته همه این ویژگی‌ها به طور كامل ممكن نیست، ولی به طور نسبی میسر خواهد بود. بنابراین در انتخاب همسر متوجه باشید كه می‌خواهید كسی را انتخاب كنید كه یك عمر در كنار او با آرامش زندگی كنید. این مساله بسیار مهم بوده و نباید از روی احساسات و بدون دقت و مشورت انجام گیرد.